Η ζούγκλα είναι ένα από εκείνα τα πολύ ιδιαίτερα μέρη στη γη. Γεμάτο άγρια ζώα σε μια ατελείωτη μάχη για επιβίωση και σκληρυμένα φυτά που ανά τους αιώνες εξέλιξαν ασυνήθιστες ιδιότητες.
Ειδικά η μεγαλύτερη ζούγκλα στον κόσμο, το τροπικό δάσος του Αμαζονίου είναι ένα μέρος που τραβάει την προσοχή για πολλούς λόγους. Το γεγονός ότι ο άνθρωπος έχει αγγίξει λιγότερο από το 20%, το καθιστά το λιγότερο εξερευνημένο μέρος στον κόσμο. Για όλους με την καρδιά ενός εξερευνητή, αυτός είναι ένας προορισμός ψηλά στη λίστα.
Υπάρχουν στην πραγματικότητα 4 χώρες από τις οποίες μπορείς να επισκεφτείς τον Αμαζόνιο:
- Βραζιλία: Έχει το μεγαλύτερο μέρος του Αμαζονίου και θα μπορούσες πραγματικά να αντιληφθείς την απεραντοσύνη του. Η εμπειρία ωστόσω θα μπορούσε να είναι λίγο πιο ψεύτικη λόγω της μεγάλης τουριστικής εισροής.
- Περού: Έχει τη μεγαλύτερη ποσότητα πλημμυρισμένου δάσους και την πιο εύκολη πρόσβαση από μια κοντινή πόλη.
- Κολομβία: Κοινή αφετηρία είναι η Λετίσια, μια μικρή πόλη χτισμένη στα σύνορα Βραζιλίας – Περού – Κολομβίας. Μπορείς να την επισκεφθείς μόνο με πτήσεις από Μπογκοτά ή με βάρκα από το Περού.
- Εκουαδόρ: Έχει τη λιγότερη ποσότητα τροπικού δάσους αλλά και τη μεγαλύτερη βιοποικιλότητα και τη λιγότερο ανεπτυγμένη τουριστική υποδομή.
Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, πολλές χώρες έκλεισαν τα σύνορά τους για τους τουρίστες. Ως αποτέλεσμα, όταν η βίζα μου στη Βραζιλία κόντευε να λήξει, «αναγκάστηκα» να μετακομίσω στο Εκουαδόρ. Αφού πέρασα μερικούς μήνες ταξιδεύοντας σε όλη τη χώρα, ερωτεύτηκα τον τρόπο ζωής στις Άνδεις, τα γιγάντια ηφαίστεια και την χαλαρή ζωή στον Ειρηνικό.
Πέρασα μερικές μέρες στην πόλη Banos, μια περιοχή με πολλούς καταρράκτες και ιαματικές πηγές που αξίζει να επισκεφθείς αν είσαι στον Ισημερινό.
Σε αυτή την πολυσύχναστη μικρή πόλη, συνάντησα πολλά τουριστικά γραφεία που προωθούν ταξίδια στον Αμαζόνιο. Η αλήθεια είναι ότι αποφεύγω όσο μπορώ τα τουριστικά γκρουπ, αλλά η επίσκεψη σε αυτά τα απομακρυσμένα μέρη του Αμαζονίου επιτρέπεται μόνο με πιστοποιημένο ξεναγό.
Το να βρεις οδηγό στο Banos ήταν στην πραγματικότητα πολύ φθηνότερο από τις τιμές που αναφέρονται στο διαδίκτυο από την πρωτεύουσα Quito. Το μέσο κόστος ανα ημέρα θα ήταν περίπου 50 ευρώ, συμπεριλαμβανομένων:
- Άνετη διαμονή σε καταφύγιο μέσα στο εθνικό πάρκο.
- Τρία γεύματα την ημέρα.
- Νερό, χυμός, καφές.
- Βόλτες με το κανό.
- Καθημερινές εκδρομές στη ζούγκλα και στο ποτάμι.
- Δίγλωσσος οδηγός (ισπανικά και αγγλικά).
- Αδιάβροχο παλτό και μπότες για τις εκδρομές.
Μετά από λίγο ψάξιμο, κατέληξα να κλείσω τη διαμονή μου στο Cuyabeno River Lodge και το κόστος του ταξιδιού ήταν μόνο 35 ευρώ ανά διανυκτέρευση. Για τις 4 ημέρες-3 διανυκτερεύσεις στον Αμαζόνιο έπρεπε να πληρώσω μόνο 105 ευρώ!
Μου φάνηκε καλή ευκαιρία και δεν χρειάστηκε να θέσω τις προσδοκίες μου πολύ υψηλά για αυτό το κόστος. Δεν είχα ιδέα όμως, ότι μια περιπέτεια ζωής ερχόταν μπροστά.
Φτάνοντας στο Cuyabeno.
Από το Banos έπρεπε να πάρω ένα νυχτερινό λεωφορείο για το Lago Agrio, τη μεγαλύτερη πόλη κοντά στο εθνικό πάρκο. Αν έρχεσαι από το Κίτο, την πρωτεύουσα του Ισημερινού, θα πρέπει να πάρεις λεωφορείο για τον ίδιο προορισμό.
Η διαδρομή με το λεωφορείο κράτησε περίπου 10 ώρες και έφτασα στο σταθμό νωρίς το πρωί. Από εκεί, μου έδειξαν ένα άλλο λεωφορείο που θα με έφερνε ακόμα πιο κοντά στο σημείο εισόδου της ζούγκλας. Στο δρόμο, συναντήθηκα με τον οδηγό μου, ο οποίος φαινόταν βαθύς γνώστης της ζούγκλας και φιλικός από την πρώτη στιγμή. Αυτό αύξησε την προσδοκία μου για τις μέρες που έρχονται.
Το λεωφορείο, μας άφησε στο τελευταίο ληξιαρχείο όπου έπρεπε να δώσουμε τα διαβατήριά μας για έλεγχο. Το σκηνικό έχει ήδη αρχίσει να αλλάζει με πυκνή βλάστηση και ήχους πουλιών παντού γύρω μας. Αφού τελειώσαμε με την τελευταία μας επαφή με τον πολιτισμό, μπήκαμε στο κανό που μας περίμενε στο ποτάμι και ξεκινήσαμε το ταξίδι 2 ωρών για τον προορισμό μας. Έτσι λοιπόν άρχισα για τα καλά να νιώθω πως βρίσκομαι στον Αμαζόνιο, με μοναδικούς συντρόφους για λίγες μέρες τη φίλη μου, ένα περιπετειώδη ξεναγό και ένας χαμογελαστό ιθαγενή οδηγό κανό.
Ενώ πλησίαζαμε το καταφύγιο, η βλάστηση γινόταν πιο πυκνή και η άγρια ζωή όλο και πιο ενεργή. Ο οδηγός εντόπισε μια μικρή ομάδα σκίουρων πιθήκων και ζήτησε από τον οδηγό να σβήσει τη μηχανή. Περάσαμε λίγο χρόνο βλέποντάς τους να πηδούν και να ψάχνουν για τροφή σε τεράστια δέντρα. Δεν έμοιαζαν με τις μαϊμούδες στις παραλίες της Ταϊλάνδης ή του Μπαλί που καθημερινά αλληλεπιδρούν με εκατοντάδες τουρίστες και ξέρουν πώς να χαμογελούν για μια φωτογραφία αν τους δώσεις μια μπανάνα. Για πρώτη φορά, μπορούσα να συναντήσω ένα τόσο ιδιαίτερο ζώο στον πιο αυθεντικό βιότοπό του και να το παρατηρήσω όσο διανύει την καθημερινότητά του.
Συνεχίσαμε το δρόμο μας προς το καταφύγιο και απολαύσαμε περισσότερο την φύση γύρω μας. Σύντομα αρχίσαμε να βλέπουμε τα μικρά ξύλινα σπιτάκια στην πλευρά του ποταμού, πράγμα που σημαίνει πως φτάσαμε στον προορισμό μας.
Διαμονή και φαγητό στο cuyabeno.
Το κατάλυμα Cuyabeno River αποτελείται από μερικές ξύλινες καλύβες που απλώνονται κατά μήκος του ποταμού. Μόλις φτάσαμε με το κανό, είδαμε τη μικρή μας καμπίνα με το όνομα «Caiman». Όλες οι καμπίνες είχαν το ίδιο στυλ με τη ντόπια αρχιτεκτονική των ιθαγενών, αλλά ήταν εξοπλισμένες με άνετο κρεβάτι και κουνουπιέρα για προστασία κατά τη διάρκεια της νύχτας. Ήταν ευρύχωρη και με πολλά παράθυρα στους γύρω τοίχους, προσφέροντας έτσι άμεση θέα στη ζούγκλα και το ποτάμι. Έμοιαζε σαν ένα μικρό σπιτικό στη μέση του πουθενά.
Η πρώτη μας ματιά στην καμπίνα διακόπηκε από τον οδηγό που μας φώναξε να πάμε γρήγορα στον κύριο χωρό.
Μόλις είχε βρει ένα μωρό πύθωνα πίσω από την κουζίνα και ήταν χαρούμενος σαν παιδί να το κουβαλήσει γύρω από το χέρι και να μοιραστεί μαζί μας όλα όσα ήξερε γι’ αυτόν.
Αφού γνώρισα περισσότερα για τον πύθωνα, επισκέφθηκα τον κύριο χώρο του καταλύματος, μια ανοιχτή κατασκευή με καρέκλες και τραπέζια για τους καλεσμένους να έχουν τα γεύματά τους.
Ακριβώς δίπλα βρίσκεται το κατάστρωμα. Αυτό το παρατηρητήριο σε ανεβάζει τόσο ψηλά όσο τα γύρω δέντρα, προσφέροντας κάθε πρωί μια κοντινή ματιά σε εξωτικά πουλιά όπως Toucans και Macaw, και τις περαστικές οικογένειες πιθήκων.
Το φαγητό σερβίρονταν κάθε πρωί, απόγευμα και βράδυ και όταν πηγαίναμε για εκδρομές το πακετάραμε και το φέρναμε μαζί μας. Ήταν πάντα άφθονο, ποικίλο και καλά προετοιμασμένο. Όλα τα προϊόντα που χρησιμοποιήθηκαν για το μαγείρεμα ήταν τοπικά, πράγμα που σημαίνει ότι είχαμε μερικά πραγματικά φρέσκα και περίεργα πιάτα στο μενού, όπως τηγανητά πιράνχας.
Το ημερήσιο πρόγραμμα.
Ημέρα 1: Πεζοπορία στον Αμαζόνιο κατά τη διάρκεια της ημέρας και της νύχτας.
Λίγες ώρες μετά την άφιξή μας, το σχέδιο ήταν να ξεκινήσουμε μια βόλτα 2 ωρών πιο βαθιά στη ζούγκλα. Φορέσαμε τις αδιάβροχες μπότες μας και ξεκινήσαμε να κατευθυνόμαστε προς την πυκνή βλάστηση. Ένιωσα τυχερός για τον ήλιο και τα ξερά μονοπάτια όταν έμαθα πως είναι σύνηθες να βρέχει για μέρες ασταμάτητα.
Ο οδηγός ήταν σε εγρήγορση, περιμένοντας έναν ήχο που θα πρόδιδε την ύπαρξη ενός ζώου εκεί κοντά.
Στο δρόμο μας έδειξε ένα ειδικό φύλλο που με τις ίνες του μπορείς να φτιάξεις ένα γερό σχοινί και έναν άλλο κορμό που αν τον ανοίξεις και πάρεις λίγο από το ζουμί του έχεις ένα κερί που καίει αργά. Σίγουρα χρήσιμα σε περίπτωση που χαθούμε!
Μετά από λίγο εντοπίσαμε μια φωλιά ταραντούλας. Για να βγάλουμε αυτό το ιδιαίτερο ζώο και να το θαυμάσουμε, έπρεπε πρώτα να το θυμώσουμε λίγο. Ανάψαμε μια μικρή φωτιά και οδηγήσαμε τον καπνό μέσα στην τρύπα. Σύντομα, αυτό το αρπακτικό του Αμαζονίου βγήκε και προστάτεψε το σπίτι του με τα πόδια του έτοιμα να επιτεθούν.
Βρήκαμε το δρόμο μας πίσω στις καμπίνες για να ξεκουραστούμε.
Κάτω από τον καυτό ήλιο του Αμαζονίου, το ποτάμι φαινόταν ιδανικό για μια αναζωογονητική βουτιά. Ρώτησα τον οδηγό αν ήταν ασφαλές να κολυμπήσω μπροστά από το καταφύγιο. Με καθησύχασε, χαμογελώντας ότι ήταν κατά 80% ασφαλές, και το υπόλοιπο 20% ήταν η σύνδεσή μου με τη φύση.
Στη συνέχεια εξήγησε ότι σε αυτά τα νερά περνούν συχνά ηλεκτρικά χέλια, πιράνχας και ανακόντα, αλλά όλα αυτά δεν ενδιαφέρονται να κάνουν τους ανθρώπους το γεύμα τους. Ωστόσο, σε περιοχές όπου φωλιάζουν ή αναπαράγονται, καθώς και στα βαθιά νερά όπου τα μεγάλα καϊμάν περνούν τον περισσότερο χρόνο τους ο κίνδυνος είναι πολύ μεγαλύτερος. Περιέγραψε ένα περιστατικό που συνέβη πριν από μερικά χρόνια, όταν ένας επισκέπτης αγνόησε τη συμβουλή να μην πηδήξει από το σκάφος και εξαφανίστηκε δραματικά στον βυθό του ποταμού σε μια περιοχή όπου φωλιάζουν ηλεκτρικά χέλια.
Μετά από μια βουτιά στο ποτάμι και ένα νόστιμο δείπνο, ήμασταν έτοιμοι να ξεκινήσουμε τη νυχτερινή μας βόλτα.
Κατά τη διάρκεια της νύχτας, ο Αμαζόνιος γίνεται ο ενεργός βιότοπος για σχεδόν το ήμισυ του συνολικού πληθυσμού των ζώων.
Συναντήσαμε έναν βάτραχο, που ονομάζεται βάτραχος μαϊμού, ο οποίος κρεμόταν σε ένα δέντρο και κυνηγούσε έντομα ενώ κινούνταν από κλαδί σε κλαδί σαν μαϊμού. Και ένα δέντρο, που οι ντόπιοι το ονόμασαν δέντρο του διαβόλου, γιατί οι ρίζες του έχουν σχήμα γιγάντιου πέους.
Γύρω στις 22.00 ήμασταν πίσω στο καταφύγιο, κουρασμένοι από μια γεμάτη πρώτη μέρα. Ξάπλωσα στο κρεβάτι μου, νιώθοντας ότι βρίσκομαι στο μόνο ασφαλές σημείο σε μια απεραντοσύνη άγριας φύσης. Ήμουν ένα μικρό μέρος ενός πολύπλοκου οικοσυστήματος, μακριά από κάθε ανθρώπινη εκμετάλλευση και καταστροφή. Κοιμήθηκα ενθουσιασμένος για αυτό που με περιμένει την επόμενη μέρα.
Ημέρα 2: Η μεγάλη διαδρομή στο ποτάμι και το πλημμυρισμένο δάσος.
Ο ήλιος άρχισε να ανατέλλει και περίπου αυτή την ώρα μια περαστική οικογένεια wooly μαϊμούδων φρόντισε να μας ξυπνήσει. Φάγαμε πρωινό και ετοιμάσαμε γρήγορα το μεσημεριανό γεύμα γιατί σήμερα, θα περνούσαμε το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας μας στη βάρκα γύρω από τη μεγάλη λιμνοθάλασσα και το πλημμυρισμένο δάσος. Ο οδηγός χαμογέλασε λέγοντάς μου ότι στο δρόμο μας περίμεναν πολλές εκπλήξεις.
Μπήκαμε στο αξιόπιστο κανό μας και γεμάτοι ενθουσιασμό ξεκινήσαμε να κατευθυνόμαστε προς το ποτάμι.
Ακόμα δεν μπορώ να ξεχάσω την αίσθηση να βρίσκεσαι στην άκρη του σκάφους, σχεδόν πετώντας πάνω από το νερό, βλέποντας την ιστορία της μεγαλύτερης ζούγκλας να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μου. Ήμουν σαν μικρό παιδί στο λούνα παρκ των ονείρων του.
Η βλάστηση άλλαζε πολύ κάθε μερικές εκατοντάδες μέτρα. Κάποια μέρη ήταν γεμάτα επιβλητικά δέντρα με κορμούς πολλών μέτρων και μακριά κλήματα που πέφτουν στο νερό. Σε άλλα μέρη, η γη ήταν γεμάτη από ένα δηλητηριώδες φοίνικα με αιχμές μισού μέτρου. Όλα έμοιαζαν τόσο ζωντανά και εξοπλισμένα με όπλα για τον συνεχή αγώνα επιβίωσης.
Μετά από περίπου μία ώρα στο ποτάμι, παρατηρήσαμε ότι κάτι μεγάλο κινούνταν κάτω από το κανό μας. Ο οδηγός έμεινε έκπληκτος όταν είδε μια οικογένεια ροζ δελφινιών του Αμαζονίου. Το Boto είναι ένα πολύ έξυπνο και σπάνιο είδος δελφινιού που ζυγίζει περίπου 150 κιλά και έχει γκρι-ροζ χρώμα.
Η μαμά, ο μπαμπάς και το μωρό τους γεμάτοι περιέργεια έκαναν έναν κύκλο γύρω από τη βάρκα μας και μας άφησαν όλους με την εντύπωση ότι μόλις ζήσαμε μια ξεχωριστή στιγμή.
Συνεχίσαμε το δρόμο μας και λίγες ώρες αργότερα φτάσαμε στη μεγάλη λιμνοθάλασσα. Αυτό είναι το βαθύτερο σημείο της περιοχής. Σε αυτά τα νερά ζουν μεγάλα καϊμάν και σίγουρα δεν είναι σοφό να βγεις από το σκάφος.
Συνεχίσαμε λίγο πιο μακριά και φτάσαμε στο πλημμυρισμένο μέρος του δάσους. Κατά τη διάρκεια της ξηρής περιόδου, μπορείς να περπατήσεις σε αυτό το μέρος της ζούγκλας, αλλά κατά την επίσκεψή μου, υπήρχαν 6 μέτρα νερό.
Λίγα κλαδιά των δέντρων μετά βίας μπορούσαν να ξεπεράσουν την επιφάνεια του νερού. Έτσι ξεκινήσαμε έναν πολύ περίεργο τρόπο συλλογής φρούτων, την πρώτη φορά στη ζωή μου μέσα από ένα κανό.
Το φρούτο που ψάχναμε ήταν το camu camu, ένα υπερφρούτο που μοιάζει με κεράσι, έχει πολύ υψηλή περιεκτικότητα σε βιταμίνη C και έχει αποδειχθεί ότι βοηθά σε πεπτικές διαταραχές.
Ήρθε η ώρα για το μεσημεριανό μας γεύμα, οπότε κατευθυνθήκαμε στην κοντινή ακτή όπου μπορούσαμε να δέσουμε τη βάρκα μας. Όταν τελειώσαμε το φαγητό, ο οδηγός μας είπε ότι ήρθε η ώρα για την επόμενη έκπληξη της ημέρας. Κατεβήκαμε από το σκάφος και αρχίσαμε να περπατάμε κατά μήκος αυτού του τμήματος της ζούγκλας.
Μετά από λίγα χιλιόμετρα ένα πέτρινο μνημείο εμφανίστηκε σε αυτό το απομονωμένο μέρος. Στην ετικέτα «Monumento Mitad del Mundo», που σημαίνει μνημείο στη μέση του κόσμου. Ήμασταν σε ένα ιδιαίτερο χώρο με συντεταγμένες Υ:0000000. Ήμασταν στον Ισημερινό.
Ο ήλιος ήταν έτοιμος να δύσει, οπότε έπρεπε να επιστρέψουμε το καταφύγιο. Στο δρόμο, βρήκαμε ένα δέντρο με τον καρπό genipa americana. Οι αυτόχθονες φυλές χρησιμοποιούν τον χυμό από αυτό το φρούτο ως μελάνι για να ζωγραφίσουν αναπαραστάσεις ζώων στο σώμα των πολεμιστών.
Ο οδηγός μου ζήτησε να βγάλω τη μπλούζα μου και ζωγράφισε κάτι στην πλάτη μου χρησιμοποιώντας αυτό το φρούτο. Στο τέλος, έριξα μια ματιά, και δεν υπήρχε τίποτα! Γέλασε και μου είπε ότι χρειάζονται λίγες ώρες μέχρι να εμφανιστεί το μελάνι.
Φτάσαμε στο καταφύγιο, και παρόλο που ήμουν ενθουσιασμένος να περιμένω και να δω το νέο μου τατουάζ, η κούραση χτύπησε, και σύντομα το βράδυ με βρήκε να κοιμάμαι στην καμπίνα μου Caiman.
Ημέρα 3: Ψάρεμα και tubing.
Το τελευταίο πρωί της περιπέτειάς μας, ξύπνησα ενθουσιασμένος για τη μέρα και ανυπόμονος να δω το τατουάζ από την προηγούμενη μέρα. Μια τεράστια μπλε χελώνα σχηματίστηκε τελικά στο μεγαλύτερο μέρος της πλάτης μου. Τέλεια προσθήκη για την τελευταία μέρα.
Ο οδηγός μας ανήγγειλε ότι σήμερα θα έπρεπε να κάνουμε κουπί στο ποτάμι και να πιάσουμε το πρωινό μας. Μεταφέραμε μερικά μπαστούνια, πετονιές και κομμάτια κοτόπουλου στη βάρκα και αρχίσαμε να κωπηλατούμε στο ποτάμι.
Μετά από λίγα λεπτά φτάσαμε σε ένα σημείο όπου το νερό φαινόταν πιο ρηχό και θολό. Μου εξήγησαν ότι αυτό ήταν μέρος που περνάνε πιράνχας, οπότε υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να ψαρέψουμε μερικά από αυτά.
Ο οδηγός έβαλε λίγο από το κοτόπουλο στην άκρη της πετονιάς και άρχισε να κινεί γρήγορα το ραβδί πάνω-κάτω στην επιφάνεια του νερού. Αυτή είναι μια τεχνική ψαρέματος για να μιμηθείς ένα πληγωμένο ζώο που πέφτει στο ποτάμι και να τραβήξεις την προσοχή του πιράνχα.
Μετά από κάποιες αποτυχημένες προσπάθειες, ήρθε η σειρά μου να το δοκιμάσω. Έβαλα το τελευταίο κομμάτι κοτόπουλο στη γραμμή και προσπάθησα να μιμηθώ την τεχνική. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα ένιωσα κάτι να μου τρώει το δόλωμα και ξεκίνησα να ανεβάζω τη πετονιά αργά, ελπίζοντας να δω ένα μεγάλο ψάρι στο τέλος. Αλλά δυστυχώς καμία τύχη.
Ο οδηγός μας ήρθε για να σώσει τη μέρα κάνοντας κάτι πολύ εντυπωσιακό. Κατάφερε να πιάσει ένα ψαράκι χωρίς καν δόλωμα. Στη συνέχεια χρησιμοποίησε το μικρό ψάρι για να πιάσει ένα μεγάλο πιράνχα. Τουλάχιστον δεν θα γυρνούσαμε με άδεια χέρια!
Αφού φάγαμε το γεύμα μας, φορτώσαμε μερικά λάστιχα στο κανό και προχωρήσαμε στο επόμενο σχέδιο. Ανεβάσαμε τα λάστιχα σε ένα ύψος του ποταμού, μπήκαμε μέσα και αφήσαμε το ποτάμι να μας οδηγήσει με το ρεύμα του για μερικές ώρες.
Στην αρχή ακουγόταν τρομακτικό να έχω μέρος του σώματός μου κάτω από ένα ποτάμι όπου βλέπαμε επανειλημμένα ανακόντα και ηλεκτρικά χέλια. Αλλά μετά σκέφτηκα ότι από τη στιγμή που άλλοι άνθρωποι το κάνουν εδώ και χρόνια και είναι ασφαλείς, δεν έχω τίποτα να φοβάμαι.
Η συγκίνηση αυξήθηκε όταν είδα ότι το σημείο εκκίνησης ήταν το ίδιο με αυτό που ψαρεύαμε πιράνχας πριν.
Μπήκαμε στο νερό και αρχίσαμε να κατεβαίνουμε το ποτάμι. Η πρώτη αίσθηση ενθουσιασμού, φόβου και σύνδεσης με τη φύση ήταν απίστευτη. Είναι περίεργο να σκεφτείς πόσο αλλοτριωμένη είναι η γνώμη ενός μέσου ανθρώπου που σχηματίζεται από όλες αυτές τις ταινίες τρόμου και την παραπληροφόρηση γύρω από αυτά τα πλάσματα. Σε κάνει να σκεφτείς πώς μπορεί να παρεξηγήσουμε πολλές πτυχές της ζωής, μόνο και μόνο επειδή βασίζουμε τη γνώμη μας σε ψεύτικες πληροφορίες.
Συνεχίσαμε να παρασυρόμαστε από την σταθερή ροή του ποταμού, ακούγοντας τους ήχους των πουλιών και νιώθοντας το ζεστό, δυνατό ρεύμα. Μερικές φορές ένα ραβδί κάτω από το νερό χτυπούσε το πόδι μου και έκανε τους σφυγμούς να ανέβουν, αλλά στο τέλος φτάσαμε στον προορισμό μας με ασφάλεια.
Το βράδυ, πήραμε μια μικρότερη βάρκα και κωπηλατήσαμε στο ποτάμι. Είχε πανσέληνο, το πιο λαμπερό φεγγάρι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Δεν είχαμε αναμμένα φώτα, αλλά το φως του φεγγαριού έκανε το δρόμο μας φωτεινό στην πορεία. Αυτά τα ατελείωτα αστέρια και ο ήρεμος ήχος της ροής του ποταμού έδωσαν το πιο γλυκό τέλος στην ιστορία μου για τον Αμαζόνιο.
Τελικές σκέψεις.
Η εμπειρία μου στον Αμαζόνιο και στο εθνικό πάρκο Cuyabeno ήταν πολύ ιδιαίτερη και αξέχαστη, αλλά δεν σημαίνει ότι όλοι πρέπει να έχουν τις ίδιες προσδοκίες από αυτό το ταξίδι. Ήμουν πολύ τυχερός που είχα έναν ενημερωμένο και περιπετειώδη οδηγό που ήθελε να μοιραστεί μαζί μας την αληθινή εμπειρία της ζούγκλας. Είχε συμμετάσχει σε πολλές τελετές ayahuasca με τις αυτόχθονες φυλές και είχε πολύ πάθος και σεβασμό για τη φύση.
Ενώ ψάχνεις τον δικό σου οδηγό, προσπάθησε να διαβάσεις όλες τις κριτικές από προηγούμενους συμμετέχοντες και κάνε τη δική σου έρευνα πριν αποφασίσεις. Επίσης, είναι συνήθως προτιμότερο να αναζητήσεις κάποιον επί τόπου και να προτιμήσεις τους ντόπιους παρά τις μεγάλες οργανωμένες εταιρείες.
Εάν δεν το έχετε κάνει ήδη, θα πρέπει να βάλετε τον Αμαζόνιο στη λίστα σας. Ανεξάρτητα από τη χώρα που επισκέπτεστε αυτή τη μαγευτική ζούγκλα, όλοι θα πρέπει να βιώσουν τουλάχιστον μία φορά να είναι μέρος αυτού του περίτεχνου και ανταγωνιστικού οικοσυστήματος. Κατά έναν περίεργο τρόπο, αυτή η ζούγκλα μοιάζει να είναι πιο κοντά στη φύση μας από τις σύγχρονες μεγαλουπόλεις.
