Ο Δαβίδ είναι ένας από τους λίγους ανθρώπους που με επηρέασαν με διαφορετικούς τρόπους σε διάφορα στάδια της ζωής μου.
Όταν πρωτογνωριστήκαμε, η συνάντησή μας είχε διαφορετική σημασία για τον καθένα μας. Για μένα, ήταν απλώς ένας ακόμα γνωστός στο γυμναστήριο που τον κάλεσα κάποια στιγμή για ένα ποτό. Για εκείνον, ήμουν το πρώτο νέο άτομο που αλληλεπιδρά μετά από πολύ καιρό σε πρόγραμμα απεξάρτησης.
Και πριν το καταλάνω, μου άρεσε αυτή η νέα γνωριμία. Μου άρεσε η περιέργειά του, οι ευθύγραμμοι τρόποι του, τα καθαρά του μάτια και το γέλιο του. Και ο καιρός περνούσε, και αυτή η νέα γνωριμία έγινε καλός φίλος γιατί εκτιμούσα την ειλικρίνειά του, τη βαθιά του ευαισθησία και την επίδειξη πραγματικής φιλίας όταν τη χρειαζόμουν.
Και μετά έμαθα για το παρελθόν του και ο σεβασμός μου μεγάλωσε. Γιατί δεν μπόρεσα ποτέ να συνδέσω τον άνθρωπο που γνώρισα με τις ιστορίες που άκουγα. Και θέλει πολύ θάρρος και προσπάθεια για να αλλάξεις τόσο πολύ τον εαυτό σου.
Και ο καιρός πέρασε, και μοιραστήκαμε πολλές ιστορίες, τέτοιες ιστορίες που κανείς δεν θυμάται παρά μόνο για σένα είναι πολύτιμες. Και αργότερα, η απόσταση μας χώρισε, αλλά συνέχισα να τον κουβαλάω μαζί μου. Και από εκείνη την απόσταση κατάφερε να με πληγώσει, μόνο και μόνο επειδή τον κουβαλούσα μαζί μου και επανήλθε σε κάποια προηγούμενα λάθη. Και συνέχισα να τον κουβαλάω μαζί μου, με πολλές αμφιβολίες για τις σκέψεις μου, και χωρίς να ξέρω ή χωρίς να θέλω να μάθω για αυτόν για χρόνια.
Μέχρι που μια μέρα, χρόνια αργότερα, στα γενέθλιά μου έλαβα ένα φωνητικό μήνυμα από το Δαβίδ. Ακουγόταν σαν ένας από εκείνους τους ανθρώπους που μετά από ένα μακρύ κώμα επέστρεψε στα συγκαλά του και κατάλαβε τι έκανε. Δεν προσπάθησε να εξηγήσει, δεν λυπήθηκε τον εαυτό του, αλλά ανάμεσα στα χρόνια πολλά εντόπισα τη σπασμένη φωνή του και τη δίψα του να μου δείξει ότι τώρα έχει καταλάβει πραγματικά. Τον έψαξα στο διαδίκτυο. Είδα φωτογραφίες της ζωής του και μου φάνηκε χαρούμενος και φυσιολογικός. Φαινόταν πραγματικά καλύτερα από τα καλύτερά του όταν τον γνώρισα. Μιλήσαμε ξανά και μου εξήγησε την ιστορία του. Και αυτή η ιστορία για άλλη μια φορά με άλλαξε, και για άλλη μια φορά μου έδωσε ελπίδα και σεβασμό στους υπεράνθρωπους γύρω μας. Αλλά αφήστε τον να σας εξηγήσει καλύτερα:
Μαθηματικη ακριβεια
(Succes story)
Δεν ξέρω αν είναι αυτό που λένε παραίσθηση μεγαλείου η απλά ένστικτο επιβίωσης.
Ενδεχομένως να είναι κάτι αντίστοιχο με τον «φανταστικό φίλο»,συχνό φαινόμενο στα μοναχοπαίδια.
Μεγάλωσα λοιπόν με την εξής φαντασίωση που με συνοδεύει 40 χρόνια τώρα :
Πως είμαι ο ίδιος πρωταγωνιστής σε μια ταινία.Όσο παρανοϊκό και αν ακούγεται,είναι
ο μόνος λόγος που σήμερα είμαι ακόμα ζωντανός.
Μια ταινία που τελικά έχει όλα αυτά τα βασικά συστατικά για να θεωρηθεί επιτυχημένη,με εξαίρεση την ανύπαρκτη αίσθηση
συγγραφικού ταλέντου..
Πρώτο ημίχρονο
Είμαι γέννημα 2 ερωτευμένων και εντελώς μπερδεμένων έφηβων.Μιας σχέσης που με μαθηματική ακρίβεια ήταν καταδικασμένη να έχει άσχημο τέλος.
Ο Πατέρας μου έμπορος ναρκωτικών,ηγετικό μέλος μιας απ τις πλέον διαβόητες οικογένειες Ρωμά με εγκληματική δραστηριότητα στη Γερμανία .Αν και ιδιαίτερα τρυφερός και στοργικός,κατέληξε ναρκομανής με μια ισόβια κάθειρξη για ξυλοδαρμό αστυνομικού μέχρι θανάτου.Παραιτήθηκε απ τη ζωή και φυσικά από πατέρας,από πρότυπο.Μετά τα 4 μου,δεν τον ξαναείδα..
Η μητέρα μου η μικρότερη κόρη μιας 8μελούς οικογένειας μεταναστών.Ο πατέρας της αλκοολικός και ιδιαίτερα βίαιος,η μητέρα της δε,συνέχεια απούσα λόγω εξαντλητικών ωραρίων εργασίας.
Δεν θεωρώ τυχαίο ότι έφυγε από το σπίτι στα 16 της βρίσκοντας διαφυγή σε έναν άνθρωπο που πίστευε ότι θα της προσέφερε όλα όσα δεν μπορέσει να της παρέχει η γονεϊκή της οικογένεια.
Παιδί η ίδια,κλήθηκε χωρίς καμιά εμπειρία να μεγαλώσει τον γιο της με έναν μόνο σκοπό:
Να γίνει ακριβώς το αντίθετο απ τα δικά της αρσενικά πρότυπα..
Ίσως όμως η γονιδιακή προδιάθεση-υπαίτια πολλών συμπεριφορών βάσει των ειδικών,ίσως οι βίαια και βαθειά ριζωμένοι μηχανισμοί στο χαομένο μυαλό της δεν στάθηκαν σύμμαχοι σε αυτή την κατά τ’άλλα ρομαντική προσπάθεια της.
Στο δια ταύτα λοιπόν,η μαθηματική ακρίβεια,μάλλον άφησε το στίγμα της στην πορεία της εξέλιξης της προσωπικότητας μου.
Ως ανήλικος μετακόμισα 12 φορές,2 χώρες,
5 πόλεις,4 διαφορετικά σχολεία στο δημοτικό.
«Φιλοξενήθηκα» σε πάνω από 5 διαφορετικές οικογένειες,όσο η μητέρα μου έκανε αμέτρητες δουλειές,προσπαθώντας και η ίδια να ενηλικιωθεί συναισθηματικά.
Τα χρόνια πέρασαν με μόνιμο παρονομαστή την έλλειψη σταθερότητας.
Στην 1η λυκείου πιά, έμεινα στην ίδια τάξη,επακόλουθο αυτής της έλλειψης αλλά
και της ανικανότητας μου να συγκεντρωθώ και να υπάκουσω σε κάθε μορφή εξουσίας -ιδίως αυτής που προερχόταν από άντρες .
Σε παρέες φυσικά δεν μπόρεσα ποτέ να ενταχθώ.
Έφηβος πια,γοητεύτηκα απ την δουλειά στη νύχτα.Ήταν το πιο όμορφο καταφύγιο,το τέλειο σκηνικό στο οποίο σχεδόν τα πάντα φάνταζαν ιδανικά και εφικτά,χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια.Οι άνθρωποι εύκολοι,οι καταστάσεις γρήγορες και συναρπαστικές κι εγώ με όχι κακή απήχηση στο αντίθετο φύλο,είχα πια βρει τον φυσικό μου χώρο,εκεί ακριβώς που μπορούσα λαίμαργα να ρουφάω αποδοχή και επιβεβαίωση.
Το απολυτήριο του Τεχνικού λυκείου,η εισαγωγή μου στο ΤΕΙ και το σύντομο μου πέρασμα απ το Υπουργείο Πολιτισμού,μάλλον ήταν αποτέλεσμα του στοιχειώδους εγωισμού μου και της εξυπνάδας που ποτέ δε μου έλειψε.Δυστυχώς όμως δεν την διοχέτευσα εκεί που έπρεπε…
Ενήλικας πια,αν και συναισθηματικά ο άνθρωπος παύει να εξελίσσεται λένε,απ’την στιγμή που είναι εξαρτημένος από ψυχοτρόπες ουσίες,συνοπτικά και με αριθμούς λοιπόν:
20 χρόνια στα ναρκωτικά,
-15 απ αυτά στα σκληρά,
Βενζίνη,Χασίσι,Speed,ecstasy,md,mdma,
Κεταμίνη,lsd,sissa,crack,κοκαϊνη,boom,
Ηρωϊνη,Thai,εφεδρίνη,vupregal,lyrica,tavor,
υπνοσεντόν,μεθαδόνη,subotex και ένα σωρό συνταγογραφημένα φάρμακα από λωποδύτες ψυχιάτρους.Ακόμα και σκατά θα έτρωγα αν ήταν ικανά να με μουδιάσουν συναισθηματικά…
9 ένοπλες ληστείες,
24 διακεκριμένες κλοπές
-2 σε αστυνομικό τμήμα-
Αγορά κατοχή και πώληση ναρκωτικών,
οπλοκατοχή -οπλοχρησία
Απάτη κατά εξακολούθηση
2 στρατοδικεία για ανυποταξία
27 προσαγωγές
3,5 χρόνια φυλακή σε συνολικά
4 φυλακές
-15 μήνες σε στρατιωτική φυλακή
-17 μέρες πειθαρχείο
2,5 χρόνια άστεγος στην Αθήνα
2 μήνες ψυχιατρείο
Ηπατίτιδα C
I5-ακατάλληλος στράτευσης –
1800 ώρες ψυχοθεραπείας
3 προγράμματα απεξάρτησης
3 υποτροπές
Και μέσα σε όλο αυτό 5 απόλυτα τοξικές σχέσεις και αμέτρητες πληγωμένες ψυχές,
απογοητευμένοι φίλοι,άνθρωποι που με σιχάθηκαν και μια μητέρα που ενώ είχε πια πάψει να πιστεύει σε μενα,δεν μπορούσε όμως και να πάψει να με αγαπάει…
Δεύτερο ημίχρονο
«Ο μεγαλύτερος σου φόβος είναι και η πιο συγκλονιστική σου επιθυμία».Αυτήν την συμβουλή κρατά την μόνο για σένα,μου είπε ένας ψυχαναλυτής πριν περίπου 20 χρόνια.
Ήταν η ίδια εποχή που δούλευα σε ένα τουριστικό θέρετρο και ενώ ήμουν ήδη σε μια παράφορα παθιασμένη μετεφηβική σχέση ,γνώρισα μια εντελώς φυσιολογική και συναισθηματικά ισορροπημένη κοπέλα που έκανε εκεί διακοπές.
Φλερτάραμε,ερωτευτήκαμε,αλληλογραφούσαμε, ξανά βρεθήκαμε και μάλιστα σχεδιάζαμε να συνεχίσω τις σπουδές μου τότε στην πόλη της κάπου στον βορά της Γερμανίας..
Φυσικά χαθήκαμε ή καλύτερα εγώ χάθηκα στα πάθη μου..Υπήρχαν όμως κάποιες στιγμές που αναρωτιόμουν τι θα είχε γίνει αν τολμούσα εκείνο το βήμα.Αν έφευγα και ενδεχομένως κατάφερνα κι εγώ όπως και εκείνη να έχω μια γαλήνια και σταθερή ζωή την οποία χρωμάτιζαν οι συχνές διακοπές..
18 χρόνια και πολλά «αν» αργότερα,μόλις είχα αποφυλακιστεί για τρίτη φορά και έχοντας νιώσει στο πετσί μου πως σε ετούτο τον τόπο που βρίσκομαι τα πάντα φωνάζανε φύγε,ανοίγω το messenger μετά από ένα χρόνο και ανάμεσα σε απειλές,ανθρώπους που ζητάγανε τα λεφτά τους πίσω και αμέτρητα γαμοσταυρίδια,διαβάζω ένα μήνυμα με ημερομηνία αποστολής την ημέρα της προφυλάκισης μου.Μιας μέρας που παρεμπιπτόντως για μένα μετράει ως η χειρότερη της ζωής μου.Ως η στιγμή που λυπήθηκα και σιχάθηκα τον εαυτό μου όσο ποτέ άλλοτε,που σε μια αρχαία τραγωδία θα έπρεπε να κατέβει ο «από μηχανής θεός» και να σώσει την κατάσταση..Και ακριβώς εκείνη την μέρα λοιπόν η ίδια γυναίκα,18 χρόνια μετά μου γράφει τα εξής:
«Ελπίζω να με θυμάσαι,δεν θα το πιστέψεις αλλά είχα ένα απίστευτα ζωντανό όνειρο.Σε είχα στην αγκαλιά μου και κλαίγοντας μου έλεγες πως πονάς.Πήρα λοιπόν το θάρρος να σου γράψω και να ρωτήσω τα νέα σου.Συγγνώμη αν σε αναστάτωσα,εύχομαι να περνάς όμορφα στη ζωή σου..»
Ποσό φως μπήκε στην ψυχή μου διαβάζοντας αυτό το μήνυμα δεν μπορεί να περιγράφει με τις λέξεις που έχει εφεύρει το ανθρώπινο είδος..
Απάντησα και ήμουν χείμαρρος.Δίψαγα για κάτι να με κρατήσει ζωντανό,εξάλλου όταν τα έχεις χάσει όλα δεν υπάρχουν και πολλά να φοβηθείς.Και έτσι διοχέτευσα σε αυτήν την επικοινωνία όλη μου την συγκλονιστική επιθυμία να ζήσω.
Αβίαστα και εντελώς φυσιολογικά όλες οι ατέλειωτες ώρες ψυχοθεραπείας,οι προσπάθειες και οι συμβουλές των ουσιαστικών ανθρώπων που θέλησαν να με βοηθήσουν στις πλέον σκοτεινές φάσεις μου ήταν μπροστά μου. Ξεκάθαρα,ολοζώντανα,έτοιμα να γίνουν πράξη.
Ο παλιός έρωτας αναζωπυρώθηκε και σύντομα ξανά βρεθήκαμε νιώθοντας μια αμοιβαία ακαταμάχητη έλξη,δημιουργώντας μια τέλεια ισορροπία μεταξύ 2 τόσο διαφορετικών ατόμων.
Τα υπόλοιπα ήταν διαδικαστικά:
Έλυσα δικαστικά την απαγόρευση εξόδου απ’την χώρα.
Πήγα στον ΟΑΕΔ και βρήκα δουλειά στο εξωτερικό σε μια μέρα.
Έβαψα δυο σπίτια και μάζεψα τα λεφτά για εισιτήρια και 146 € στην τσέπη μου.
Αποχαιρέτησα την μάνα μου και τον έναν κολλητό μου(ο άλλος τότε ακόμα δεν ήθελε να με δει ούτε ζωγραφιστό) και με 20 χρόνια καθυστέρηση μπήκα σε ένα αεροπλάνο και έριξα μαύρη πέτρα πίσω μου.Στο φόβο,το στίγμα,την μιζέρια που μαστίζει την χώρα μου,τα χαλασμένα πεζοδρόμια,τους πετυχημένους οικογενειάρχες συνομηλίκους μου που πίνουνε καφέ στην Αγίου Νικολάου και δεν αφήνουν κώλο ασχολίαστο και στην γειτόνισσα μου που κάθε φορά που με χαιρετούσε διέκρινα ξεκάθαρα τη λύπηση
στα μάτια της…
Σήμερα και μετά από σχεδόν 3 χρόνια στη Γερμανία και με μόνο μου εφόδιο την ικανότητα να αγαπάω στον εαυτό μου,έχω μια υπέροχη σχέση με την σύντροφο μου,θεραπεύτηκα απ’την την ηπατίτιδα και δουλεύω στην κλινική μεταμόσχευσης μυελού των οστών του πανεπιστημιακού νοσοκομείου του Münster,ξεκινώντας σύντομα και την μετεκπαίδευση μου στη νοσηλευτική.
Περήφανος όσο δεν πάει,να μπορώ να λέω ότι ανήκω σε μια ομάδα ανθρώπων που έχει την δυνατότητα να αλλάζει πεπρωμένα..Να μπορώ πια τα βράδια να κοιμάμαι με καθαρή κοινωνική συνείδηση,να ρεφάρω όσο πιο πολύ μπορώ για τις άπειρες τσογλανιές του παρελθόντος..
Όποτε μπορώ ταξιδεύω και μέχρι αυτήν την στιγμή δεν έχω βρει κάτι που να μου προσφέρει μεγαλύτερο εσωτερικό κέρδος απ’το να ανακαλύπτω τον κόσμο και ταυτόχρονα τον εαυτό μου..
Ίσως να κάνω παιδιά,ίσως να γεράσω,ίσως αύριο το πρωί να πέσει ένα πιάνο στο κεφάλι μου,αλλά αυτό που έχω καταφέρει δεν μπορεί να μου το πάρει πια κανείς…
Και όσον αφορά την μαθηματική ακρίβεια και την γονιδιακή προδιάθεση,ετούτο έχω μονάχα να πω:
Όσο υπάρχουν τα στεγνά θεραπευτικά προγράμματα για εξαρτημένα άτομα,όσο υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν πως η μοίρα του ανθρώπου μπορεί να αλλάξει,τόσο θα συμβαίνουν μικρά θαύματα και με λίγη τύχη κάποιες χαμένες ψυχές θα μπαίνουν πάλι δυναμικά στο παιχνίδι.Οι εξαρτημένοι θα γίνουν ανεξάρτητοι και οι φαινομενικά χαμένοι στο πρώτο ημίχρονο,ανατρεπτικοί θριαμβευτές στο δεύτερο.
Σε κάθε περίπτωση θα έχει γραφτεί άλλο ένα success story ,κι ας μην γίνει ποτέ ταινία…
Δαβίδ Δ.
