ποιοσ ειναι ο νομασ;
Μου ήταν πάντα δύσκολο να γράψω μια περίληψη του ποιός είμαι και τι κάνω. Ίσως γιατί και τα δύο, αλλάζουν γρήγορα και σε μεγάλο βαθμό. Γιατί από παιδί μου φαίνεται δύσκολο να επιλέξω έναν τρόπο ζωής. Έβλεπα τους ενήλικες για χρόνια να έχουν την ίδια δουλειά στο ίδιο γραφείο να βγαίνουν με τους ίδιους φίλους στο ίδιο εστιατόριο και να πηγαίνουν διακοπές στο ίδιο παραθαλάσσιο θέρετρο την ίδια ημερομηνία κάθε χρόνο.
Και πάντοτε ρωτούσα τον εαυτό μου, πως είναι τόσο σίγουροι πως διάλεξαν τον ιδανικό τρόπο ζωής; Γιατί δε θέλουν να δοκιμάσουν τίποτα διαφορετικό, τίποτα καινούριο; Στο κάτω κάτω όλη μέρα φαίνονται γεμάτοι άγχος, θυμό και σαν κάτι να πηγαίνει στραβά. Δε βλέπουν οτι η ζωή γλιστράει μπροστά από τα μάτια τους και αυτοί ασχολούνται με ανοησίες; Έριξα την ευθύνη στη ρουτίνα και στο κουτί που είχαν κλειστεί και υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι εγώ θα ζήσω πολλές διαφορετικές ζωές.
Ξεκίνησα λοιπόν από τα έξι μου να ζω τις περιπέτειες της φαντασίας μου μέσα από τα βιβλία. Οι λογοτεχνικοί ήρωες έγιναν τα πρότυπα μου και τα μακρινά μυστηριώδη μέρη οι προορισμοί των ονείρων μου. Αγαπούσα από παιδί τη φιλοσοφία, είχα ιδιαίτερη αδυναμία στον Καζαντζάκη και άρχισα να γράφω ποιήματα για το πως φαντάζομαι τον κόσμο στα οκτώ μου.
Τα χρόνια πέρασαν, και σαν έφηβος σε μία μικρή επαρχιακή πόλη άρχισα να ξεχνάω τη παιδική μου υπόσχεση. Άρχισα και εγώ να χτίζω ένα μικρό κουτί και άφησα τη γνώμη της μικρής κοινωνίας που με περιέβαλε να καθορίσει το ποιός είμαι.
Ήταν απαραίτητο να πιεστώ για να είμαι ο καλύτερος σε ότι κάνω, έπρεπε να τραβάω τη προσοχή είτε με την εμφάνιση είτε με το λόγο μου, και δεν μου φαινόταν κακό να πληγώνω άλλους ανθρώπους για τη δική μου άνοδο και ευχαρίστηση.
Το μόνο που δεν άλλαξε ήταν η αγάπη μου για τα ταξίδια. Στα 16 μου κατάφερα να εκπροσωπήσω την Ελλάδα στην ευρωβουλή των εφήβων περνώντας μερικές μέρες μόνος στο Στρασβούργο.
Ένιωσα τόσο γεμάτος από την εμπειρία, και τόσο σίγουρος πως αυτό ήταν για μένα που όταν γύρισα στην Ελλάδα δεν μπορούσα να σηκωθώ απ’το κρεβάτι για μέρες.
Τα πήγα καλά στις πανελλήνιες εξετάσεις και πέρασα στη σχολή που ήθελα, ή μάλλον τη σχολή που ήταν πιο δύσκολη και θα κέρδιζε το θαυμασμό των άλλων.
ΑΠΟ ΗΛΕΚΤΡΟΛΟΓΟΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ ΣΕ FULL TIME ΤΑΞΙΔΙΩΤΗΣ
Τα χρόνια του πανεπιστημίου ήταν η πρώτη περίοδος ανεξαρτησίας. Το τμήμα ηλεκτρολόγων μηχανικών, αν και κινούσε το ενδιαφέρον μου γιατί ήταν απαιτητικό, ποτέ δε με γέμισε.
Παράλληλα με τη σχολή συνέχισα να ζω πολλές ζωές και να αρπάζω κάθε ευκαιρία που εμφανιζόταν. Για πέντε χρόνια τραγουδούσα και έπαιζα κιθάρα σε μπαρ και εστιατόρια της Πάτρας. Για δύο χρόνια δούλευα στο εργαστήριο ρομποτικής σε πρότζεκτ της Mercedes. Δύο χρόνια εκπομπής στο πανεπιστημιακό ραδιόφωνο.
Πολλές σύντροφοι, πολλές γνωριμίες, έντονες εμπειρίες, θα έλεγε κανείς μία γεμάτη νεανική ζωή. Αλλά ακόμη κάτι έλειπε, κάτι που εγωιστικά δε με άφηνε να νιώσω γαλήνη, κάτι που με απομάκρυνε από τον εαυτό μου.
Το αίσθημα αυτό μεγάλωσε στο τελευταίο έτος της σχολής. Λίγο πριν αποφοιτήσω, μία Ελβετική συμβουλευτική εταιρεία μου έκανε μια πολύ καλή πρόταση συνεργασίας για αμέσως μετά τις σπουδές μου. Θαμπωμένος, σκέφτηκα το λαμπρό μέλλον που ακολουθεί. Ένα μεγάλο γραφείο, κοστούμι και χαρτοφύλακας στη δουλειά, ένα σπορ αυτοκίνητο. Υπέγραψα, και μετρούσα τις μέρες για να ξεκινήσω τη νέα μου ζωή.
Λίγες εβδομάδες μετά, “χάζευα” θέσεις εργασίας σε εξωτικά μέρη. Ώντας σίγουρος πλέον για τη δουλειά μου, έστειλα πρόχειρες αιτήσεις σε νευροκλινικές στους πιο περίεργους προορισμούς που μπορούσα να βρω. Σιγκαπούρη, Ταϊλάνδη, Ινδία. Και λίγες μέρες μετά λαμβάνω ένα απροσδόκητο mail από μία κλινική νευροανάδρασης στη Μπανγκοκ. Μετά από μία τηλεφωνική συνομιλία, είχα πλέον την επιλογή να ακολουθήσω ένα μυστηριώδη δρόμο στη Ταϊλάνδη.
Η Ελβετία μου φαινόταν πλέον πολύ αποστειρωμένη, το μέλλον προδιαγεγραμμένο και μακριά από τις περιπέτειες του Καζαντζάκη μου και του Ζορμπά. “Όταν είσαι σε ένα σταυροδρόμι, ακολούθησε το δρόμο που σε τρομάζει περισσότερο” είναι μια φράση που πάντα έχω καρφωμένη στο μυαλό μου.
Έτσι λοιπόν, με μια στροφή 180 μοιρών και σε ένα κλίμα οικογενειακής αναστάτωσης για την ακραία επιλογή μου, έσπασα με μία δικαιολογία το συμβόλαιο με την Ελβετική εταιρεία, και ετοίμασα τη βαλίτσα μου για τη πτήση μου στην Ασία. Ίσως εκεί να έφευγε επιτέλους από πάνω μου αυτό το εσωτερικό κενό.
Το πρώτο διάστημα ήταν δύσκολο και η ενσωμάτωση αργή. Η δουλειά δεν ήταν όπως τη περίμενα και οι σχέσεις με τους ανθρώπους κρύες και πιο περίπλοκες από ότι είχα αντιμετωπίσει. Ένιωθα μόνος, και υπήρξαν στιγμές που πίστεψα πως έκανα τη λάθος επιλογή. Είχα όμως πείσμα και δεν ήθελα να τα παρατήσω οπότε συνέχισα να δίνω τον καλύτερο εαυτό μου στη δουλειά και να ψάχνω νέες ευκαιρίες. Γρήγορα έμαθα σε καλό επίπεδο Ταϊλανδικά.
Σύντομα, η μεγάλη ζήτηση της κλινικής με οδήγησε να μετακομίσω σε μία κοντινή παραθαλάσσια πόλη για να εξυπηρετήσω άτομα που έπασχαν από εγκεφαλικά προβλήματα στη γύρω περιοχή. Εκεί γνώρισα τον ιδρυτή μιας εταιρίας κρυπτονομισμάτων, και άλλους εργαζόμενους, οι οποίοι με συμπάθησαν και μου έμαθαν πολλά για τα κρυπτονομίσματα και τις συναλλαγές. Ήμουν καλός σε αυτό και σύντομα μου πρότειναν μόνιμη δουλειά με πολύ καλές αμοιβές.
Το σκηνικό στη ζωή μου άλλαξε εντελώς. Είχα χρήματα και καλούς φίλους σε μία ξένη χώρα, ζούσα σε ένα εντυπωσιακό διαμέρισμα και το δυτικό μου πρόσωπο τραβούσε πολύ τη προσοχή των ντόπιων γυναικών. Άλλη μια φορά η ζωή έμοιαζε πλήρης, αλλά η εσωτερική ανησυχία παρέμενε.
Μερικούς μήνες μετά ζήτησα από τον εργοδότη μου να δουλέψω από απόσταση ώστε να μπορέσω για ένα χρόνο να ταξιδέψω στην Ασία. Δέχτηκε, έβαλα το λάπτοπ στο σακίδιό μου και έδωσα περιθώριο ενός χρόνου να δοκιμάσω κι αυτό το τρόπο ζωής. Ποιος ξέρει, ίσως εκεί επιτέλους κρύβονταν το μυστικό που έψαχνα παντού γύρω μου και θα γιάτρευε το μέσα μου.
Ταξίδεψα για μήνες, πέρασα αξέχαστες στιγμές, και γνώρισα αμέτρητα άτομα.
Ανάμεσα σ’αυτούς ήταν και ο δικός μου πρώτος Ζορμπάς που άλλαξε λίγο τον τρόπο σκέψης μου. Και η πρώτη μεγάλη στιγμή, αυτή η στιγμή που περιμένεις στις ταινίες για να ταράξει τον πρωταγωνιστή, ήρθε και σ’εμένα στο μοναστήρι του δάσους κοντά στη Chiang Mai. Περνώντας μία εβδομάδα απομόνωσης και διαλογισμού, ένιωσα για πρώτη φορά στη ζωή μου γαλήνη. Αλλά κυρίως έμαθα ότι όλα αυτά που έψαχνα έξω μου για να ηρεμήσω ήταν στη πραγματικότητα μέσα μου, και μόνο εγώ είχα το κλειδί
Με αυτό το νέο εργαλείο, συνέχισα να ταξιδεύω διαφορετικά.
Ο ένας χρόνος έγιναν τέσσερις και συνεχίζουν. Στη διαδρομή γνώρισα περισσότερους Ζορμπάδες, βίωσα εμπειρίες που με ταρακούνησαν περισσότερο και άλλαξαν τον τρόπο σκέψης μου. Γνώρισα άτομα από όλο το κόσμο, που ακόμη κρατάμε επαφή και μου περιγράφουν πως με σκέφτονται και μοιράζονται τις περιπέτειές μας με τους φίλους και την οικογένεια τους. Για εμένα αυτό είναι η μεγαλύτερη ικανοποίηση. Έγινα λιγάκι ο ήρωας με τη πολυτάραχη ζωή, που δίνει ένα καλό, θέλω να ελπίζω, παράδειγμα στους άλλους.
Και αυτός ήταν ο λόγος που θέλησα να ξεκινήσει αυτή τη σελίδα. Για να έχω και εσένα μαζί μου σ’ αυτό το ταξίδι στον κόσμο και σ’αυτό το ταξίδι προς τον εαυτό μας. Γιατί αν οι ιστορίες μου καταφέρουν να βελτιώσουν, να προκαλέσουν, να ομορφύνουν και τη δική σου ζωή, τότε και το δικό μου ταξίδι αποκτά ένα βαθύτερο νόημα. .
Σ’ αυτή η σελίδα δεν θα βρεις τη συνηθισμένη μορφή ενός μπλογκ, ούτε θα βρεις προώθηση προϊόντων ή ξενοδοχείων. Σε αυτή τη σελίδα θα βρείς τις εμπειρίες που ξεχώρισα και ιστορίες από άτομα που γνώρισα στη διαδρομή και έχουν κάτι να πουν. Θα βρεις επίσης ταξιδιωτικούς οδηγούς και χρήσιμες πληροφορίες για το πως μπορείς να ταξιδέψεις, και πως να κάνεις πιο έτοιμος το πρώτο μεγάλο βήμα.
Τέλος, θεωρώ ότι σημαντικό κομμάτι της ζωής ενός ταξιδιώτη, είναι η σωματική και πνευματική υγεία και εγρήγορση. Για αυτό το λόγο, έχω μια βιβλιοθήκη ασκήσεων με βάρος του σώματος, που βοήθησαν εμένα να βελτιώσω την υγεία μου και θα ήθελα να τις μοιραστώ μαζί σου. Οι ιστορίες μου, είναι το πως εγώ βλέπω τη ζωή στο ταξίδι της αυτοβελτίωσης και της εξερεύνησης αυτού του υπέροχου κόσμου. Πάρε από αυτές, ότι ταιριάζει στη δική σου ζωή.